Knuffels zijn kinderachtig. Dat heb ik ook lang gedacht. Ze waren vooral iets uit mijn verleden. Ik had als kind de oude familiebeer, een eekhoorn en mijn zus had een BarbaBenno voor me gemaakt van jeans. Ik hield van ze, maar ze hebben het niet tot het heden gered, omdat de motten erin waren gaan wonen. En ik vond mezelf ook veel te groot geworden voor knuffels.

Maar steeds vaker zag ik hoe knuffels een plek innamen in het leven van volwassenen. Mijn vriend bijvoorbeeld, heeft een teddybeer waar hij mee slaapt en die meestal meegaat op reis. Een keer was hij hem vergeten en de zakenrelatie had hem mee naar huis genomen. Hij maakte er een grappige fotoserie mee, waarin ook zíjn knuffels een rol speelden. Knuffels zijn, weet ik nu, niet alleen iets voor kinderen.

Waarom knuffels en kussens zo goed zijn voor mensen met dementie

Voor wie een vorm van dementie krijgt, is een gesprek voeren steeds moeilijker. Tijden en personen gaan door elkaar lopen en middenin de zin raakt men verdwaald.

De omgeving kan er niet altijd mee omgaan dat de draad van het gesprek kwijtraakt en dat de ander zich steeds vaker herhaalt. Deze voelt de afwijzing (mensen met dementie worden steeds gevoeliger) en trekt zich steeds meer terug. En daar is het eenzaam, want ook alleen in het eigen hoofd is de weg kwijt.

Door dingen aan te raken en te voelen zijn er prettige prikkels die het brein stimuleren. Pluizige stoffen met een ruw stukje, een glad stukje dat koel aanvoelt… Per persoon verschilt het wat men interessant vindt en wat de aandacht trekt, maar aanraken doet iets. Een knuffel of zacht kussen voelt prettig en veilig. Je kunt ermee praten, zonder veroordeeld of afgewezen te worden.